Krąży kilka teorii o powstaniu tego określenia. Jedna z nich mówi, że zostało wymyślone w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia przez crackerów, próbujących wykraść hasła do kont jednego z największych amerykańskich portali.

Phisherzy (phishing – celowo błędny zapis słowa „fishing” – łowienie ryb), aby wykraść poufne informacje wykorzystują mechanizmy socjotechniczne.

Popularnym celem phisherów są banki czy aukcje internetowe. Phisher przeważnie rozpoczyna atak od rozesłania pocztą elektroniczną odpowiednio przygotowanych wiadomości, które udają oficjalną korespondencję z banku, serwisu aukcyjnego lub innych portali. Zazwyczaj zawierają one informację o rzekomym zdezaktywowaniu konta i konieczności jego ponownego reaktywowania. W mailu znajduje się odnośnik do strony, na której można dokonać ponownej aktywacji konta.

Choć witryna z wyglądu przypomina oryginalną stronę internetową, w rzeczywistości jest to przygotowana przez przestępcę pułapka. Nieostrożni i nieświadomi użytkownicy ujawniają swoje dane uwierzytelniające np. kody pin, identyfikatory i hasła.

Bywa również, że przestępcy posługują się prostszymi metodami, które polegają na wysłaniu maila z prośbą, czasem wręcz żądaniem, podania danych służących do logowania na konto i jego autoryzacji.

Innym sposobem działania cyberprzestępców, który ma doprowadzić do poznania poufnych danych, jest wykorzystywanie złośliwego oprogramowania, zwanego w zależności od swojej formy: robakami, koniami trojańskimi (trojanami) lub wirusami. Takiego „robaka” można ściągnąć korzystając z zainfekowanych witryn internetowych.

Bardziej zaawansowaną, a co za tym idzie niebezpieczniejszą dla użytkownika oraz trudniejszą do wykrycia, formą phishingu jest tzw. pharming. Zamiast wysyłania fałszywych wiadomości e-mail, przestępcy przekierowują użytkowników wpisujących prawidłowe adresy np. swojego banku na fałszywe strony internetowe.

Każdy internauta powinien mieć świadomość zagrożeń, jakie wiążą się z pobieraniem z sieci oprogramowania z podejrzanych serwerów czy odpowiadaniem na podejrzaną pocztę elektroniczną.

Pamiętajmy, że:

  • serwisy nie wysyłają e-maili z prośbą o odwiedzenie i zalogowanie się na stronie,
  • nie należy otwierać hiperłączy bezpośrednio z otrzymanego e-maila,
  • należy regularnie uaktualniać system i oprogramowanie,
  • nie wolno przesyłać mailem żadnych danych osobistych – w żadnym wypadku nie wypełniajmy danymi osobistymi formularzy zawartych w wiadomości e-mail,
  • zastanówmy się nad napisaniem wiadomości e-mail zwykłym tekstem zamiast HTML,
  • banki i instytucje finansowe stosują protokół HTTPS tam, gdzie konieczne jest zalogowanie do systemu. Adres strony WWW rozpoczyna się wtedy od wyrażenia ‚https://’, a nie ‚http://’. Jeśli strona z logowaniem nie zawiera w adresie nazwy protokołu HTTPS, powinno się zgłosić to osobom z banku i nie podawać na niej żadnych danych.

Każde podejrzenia co do sfingowanych witryn należy jak najszybciej przekazać policjantom lub pracownikom danego banku odpowiedzialnym za jego funkcjonowanie w sieci.

źródło: www.zyjbezpiecznie.policja.pl

 

 

 

 

 

 

porady
UDOSTĘPNIJ SOCIAL MEDIACH:

Komentarze

[fbcomments]