ARCHIWALNE WYDANIE

5/2008 (261)

SPIS TREŚCI

Od redakcji

Na wnuczka. Był już wieczór, kiedy zadzwonił telefon. Mieszkanka Bydgoszczy, 85-letnia Danuta R. usłyszała w słuchawce zachrypnięty głos kobiecy: „To ja, babciu, przepraszam, że mówię tak niewyraźnie, ale jestem okropnie przeziębiona. Babciu, mam straszny kłopot, potrzebuję pilnie 10 tysięcy złotych, bo mi się w pracy faktury nie zgadzają. Za tydzień wezmę z banku pożyczkę, to oddam. Ratuj, babciu, bo mnie z pracy wyrzucą!”. Po pieniądze dla chorej wnuczki przyszedł zarekomendowany przez nią kolega z pracy. Był bardzo miły, powiedział komplement, pocałował starszą panią na pożegnanie w rękę, życzył dużo zdrowia. To były wszystkie oszczędności pani Danuty… Kiedy pewnego dnia do pani Jadwigi H. przyszedł nieznajomy mężczyzna i powiedział, że jakaś młoda kobieta z jej rodziny miała wypadek samochodowy i trzeba jak najszybciej zawieźć do szpitala pieniądze na zastrzyki, kobieta pomyślała, że prawdopodobnie chodzi o jej siostrzenicę. Mężczyzna zaproponował podwiezienie do szpitala, więc 84-letnia mieszkanka Torunia szybko się ubrała i wyjęła ze schowka w wersalce tysiąc złotych. Zanim zdążyła je schować do torebki, mężczyzna poprosił jeszcze o ręczniki – kobieta wyszła do drugiego pokoju, zaś nieznajomy uciekł, wcześniej zabierając nie tylko pieniądze zostawione na wierzchu, ale także kilka tysięcy schowanych w wersalce. Dobre serce, łatwowierność, naiwność, a czasem także zwykłą bezmyślność starszych ludzi coraz częściej wykorzystują pozbawieni skrupułów oszuści. Mechanizm okradania metodą „na wnuczka” jest w większości przypadków taki sam. Zazwyczaj ktoś telefonuje do wybranej ofiary (oszuści często korzystają z książki telefonicznej, wybierając typowe dla starszego pokolenia imiona) i przedstawia się jako dawno niewidziany wnuczek, wnuczka, siostrzenica czy daleki kuzyn. Jednocześnie tak kieruje rozmową, że ofiara sama podaje imię owego wnuczka oraz bezwiednie przekazuje różne drobne informacje związane z rodziną. Także zmieniony głos krewnego nie wzbudza podejrzeń, gdyż ten najczęściej właśnie przechodzi chorobę gardła lub ma kłopoty z jakością telefonu, z którego dzwoni. Oszuści w rozmaity sposób zdobywają zaufanie swojej ofiary. Podczas rozmowy telefonicznej troszczą się o jej zdrowie, mówią o tęsknocie, tłumaczą się z długiego milczenia, prawią komplementy. Kiedy dochodzi do odwiedzin w mieszkaniu lub spotkania w innym miejscu, oszuści usypiają czujność drobnymi prezentami, pozornymi dowodami pamięci i przywiązania. A złaknieni miłości, zainteresowania najbliższych i często bardzo samotni starsi ludzie, niezwykle łatwo dają się nabierać na tak proste chwyty.

Ewa Kozierkiewicz-Widermańska