Na przełomie lat 80. i 90. w majestacie prawa uchylono furtkę, dzięki której do Polski legalnie sprowadzano miliony litrów spirytusu

Oczywiście dyskusyjną rzeczą jest wielkość tych fortun. Ponoć największe pieniądze robili ludzie mieszkający wzdłuż zachodniej granicy. Biorąc pod uwagę krwawe wojny gangów o strefy wpływów, do jakich dochodziło na Dolnym Śląsku i w okolicach Szczecina, na pewno w twierdzeniu tym jest sporo racji. Tajemnicą poliszynela jest, że kiedy upadała PRL, cinkciarze ze Szczecina postanowili zainwestować pieniądze i wykorzystać otwarte granice. Inwestowali w przemyt alkoholu i papierosów. Setki tirów z Holandii i Francji przejeżdżało przez granicę ze spirytusem Royal, podrobioną whisky i koniakiem.

Autorzy książki „Alfabet mafii” dotarli do szczecińskich cinkciarzy, którzy tak wspominali tamten okres:

– To były szybkie i wielkie pieniądze. Niektórzy zupełnie wariowali. Na przykład taki H. znany był z tego, że rozdaje pieniądze. Pełno różnych mewek i sępów kręciło się wokół niego. Jak się upił, to zwijał studolarówki w kulki, rozrzucał po podłodze w knajpie i wołał: „Cip, cip, cip”. Na kolanach zbierali, a on darł się: „Nie mnie lubicie, ale moje pieniądze!”. W 1991 roku zaczęły się pierwsze napady na tiry. Ktoś dobrze wiedział, którędy i kiedy będzie jechał tir z trefnym towarem. Czaili się na parkingach. Kierowcy przystawiali pistolet do głowy i porywali ciężarówkę. Oficjalnie przestępstwa nie było. Przecież nikt nie pójdzie na policję i nie powie, że właśnie zrabowali mu tira z royalem, który przemycił. W pewnym momencie napady ustały, bo przemytnicy woleli regularnie odpalać im dolę, niż ryzykować stratę całego konwoju. Z czasem „organizacji” musiał płacić w Szczecinie każdy, kto zarabiał pieniądze na granicy: „mrówki” przenoszące towar w podręcznych bagażach, „wielbłądy” przedzierające się nocą przez zieloną granicę z plecakami papierosów i wielcy przemytnicy.

Mariusz Lubieniecki