Jubiler twierdził, że napadło i okradło go dwóch zamaskowanych mężczyzn. Komisarz Masłowski miał jednak własne przemyślenia. Zgadniesz jakie?

Dla wielu ludzi nie ma nic lepszego na miłe roz­poczęcie dnia jak filiżanka dobrej kawy. Jednych stawia na nogi mocne espresso, drugich mała czarna z mlekiem. Komisarz Masłowski mógł obyć się bez tego magicznego napoju, bo rankiem musiał napić się aromatycznej herbaty.

Sam ją parzył w por­celanowym imbryku, z zegarmistrzowską precyzją 3 minuty, bo tyle potrzeba, by czarny napar postawił go na nogi i dał mocnego „kopa”. Bez kawy nie wyobrażał sobie popołudnia. Około godziny 15, 16 obowiązko­wym punktem każdego dnia była filiżanka mocnej, świeżo zaparzonej „małej czarnej”. Przyzwyczaił się, że to jedyny sposób, aby dodać sobie energii na drugą część dnia.

Tamtego letniego popołudnia siedział w kawiar­ni „Kaprys” i razem z żoną sączył kawę. Lokal nie wyróżniał się niczym szczególnym. Położony na par­terze dwupiętrowej kamienicy, od prawie 20 lat nie przeszedł większego remontu. I może na tym polegał jego urok. Do tego wspaniała obsługa: miła i kompe­tentna, nie zmieniała się co miesiąc jak u konkuren­cji. Kelnerki znają swoich stałych klientów, ich gusta i upodobania kulinarne, chętnie gawędzą, obsługują bez zbytniego pośpiechu. Ciepła, domowa atmosfera. Do tego smacznie i tanio!

Masłowski wyrwał się na godzinkę z pracy, siedział z żoną przy stoliku ustawionym na chodniku, przy murku kamienicy. Rozmawiali na zwykłe, małżeńskie tematy.

Nagle, tuż obok nich, na ziemię upadła biała koperta. Masłowski wziął ją do ręki. Była zaklejo­na, ale sądząc po wadze, coś musiało być wewnątrz. Zaintrygowany komisarz rozerwał kopertę. W środku był klucz, najprawdopodobniej do zamka w drzwiach.

– Chyba ktoś wyrzucił ją przez okno – stwierdził Masłowski i spojrzał w górę kamienicy.

Okna na pierwszym pię­trze były zasłonięte roletami, ale piętro wyżej dwa okna były otwarte.

– Pójdę tam na górę, zobaczę co się dzieje. Coś mi tutaj nie gra!

Minutę później stał przed wejściem do miesz­kania numer 3. Z szyldu na drzwiach wynikało, że mie­ści się tam pracownia jubi­lerska Antoniego Dworaka. Zadzwonił, ale nikt nie otwie­rał. Przyłożył ucho do drzwi, usłyszał jakieś szmery. Nie namyślając się wiele, skorzy­stał z kluczyka znalezionego

w białej kopercie. Pasował jak ulał. Sprawa była coraz bardziej intrygująca!

Wewnątrz pracowni jubilerskiej, przed biurkiem ustawionym na wprost otwartego okna, na krześle, siedział mężczyzna, na oko 60-latek. Ktoś przywiązał mu nogi do krzesła, tułów do oparcia i zakneblował usta. Masłowski od razu rozwiązał nieszczęśnika.

– Co się panu stało? Wszystko w porządku? – dopy­tywał policjant.

– Kilkanaście minut temu napadło na mnie dwóch zamaskowanych bandytów. Zadzwonili do drzwi, myśla­łem, że to jacyś klienci. Gdy im otworzyłem, wycelowali we mnie pistolet, kazali usiąść przy biurku, tam mnie związali i zakneblowali. Zabrali wiele precjozów, nie potrafię jeszcze oszacować strat. Drzwi zamknęły się za nimi na zamek zatrzaskowy. Nie byłem w stanie się oswobodzić, na szczęście na biurku leżało kilka kopert i klucz. Miałem trochę swobody w rękach. Udało mi się go włożyć do koperty, którą zakleiłem, żeby nie wyleciał, jak będę rzucał przez otwarte okno. I tak się szczęśliwie złożyło, że upadła obok człowieka, który wiedział co zrobić! Nie spodziewałem się, że pomoc nadejdzie tak szybko, bo żona jest na drugiej zmianie i wróci dopiero późnym wieczorem.

– Miał pan trochę szczęścia, ale i pecha. Jestem policjantem i od razu domyśliłem się, że pana opo­wieść jest niekonsekwentna. Podejrzewam, że razem ze wspólnikiem albo wspólnikami sfingował pan ten napad. Panie Dworak, jest pan zatrzymany. Śledztwo wyjaśni, dlaczego pan kłamał – stwierdził policjant.

Na jakiej podstawie komisarz Masłowski domyślił się, że jubiler go oszukuje?

Rozwiązanie zagadki kryminalnej na kolejnej stronie.